Jednotomówki vs serie

Powieści samodzielne czy serie? Co wolimy? Chyba każdy czytelnik chociaż raz zastanawiał się nad tym zagadnieniem. Każda z opcji ma swoje wady, jak i zalety i dzisiaj chciałabym je Wam przybliżyć. Chętnie też poznam Wasze opinie w tym temacie.

Zapraszam do rozwinięcia!

ODSTĘPY W WYDAWANIU

Zacznijmy może od największej bolączki wszystkich czytelników, a mianowicie - od czasu. Przy jednotomówkach mamy tę wygodę, że w dniu premiery książki kończy się nasze oczekiwanie. Zabieramy się za lekturę i od razu możemy poznać całą historię. Natomiast przy seriach zaczynają się schody. Bardzo często poszczególne tomy wydawane są w dużych odstępach czasowych, przez co z niecierpliwością wyczekujemy dalszych losów bohaterów, co chwilę sprawdzając, czy autor napisał już kolejną część, bądź czy wydawnictwo, które zaczęło wydawać u nas serię, w końcu zbierze się do wydania następnej książki. Niby nakręca to naszą ciekawość, ale z drugiej strony też i denerwuje. A bywa też, że przez ten cały czas, przeczytaliśmy już tyle innych książek, że w końcu gdy przychodzi ta upragniona premiera, to już nie pamiętamy nawet, o czym ta seria była. Zdarzają się też te ekstremalne przypadki, gdy okazuje się, że jesteśmy w absolutnej mniejszości fanów tej historii, przez co nie opłaca się wydawać jej do końca, bo na siebie nie zarobi i narazi wydawnictwo na niemałe straty.

Niestety, w tej rundzie zdecydowanie wygrywają jednotomówki.

ILE JESZCZE TYCH TOMÓW?

Skoro mowa była o przerwach między kolejnymi książkami, to może teraz zwróćmy też uwagę na liczbę tomów. Osoby, które już mnie trochę znają, dobrze wiedzą, że jeśli serie, to uznaję tylko trylogie, a do tych dłuższych podchodzę z dużą rezerwą, bo zwyczajnie nie lubię, gdy historia rozciąga się na milion tomów (patrz Pamiętniki Wampirów, Pretty Little Liars, Jutro). Fakt, są wyjątki, którym zwracam honor, jednak w większości takie długie serie okazują się dla mnie jedną wielką męczarnią i popsuciem ciekawej historii. W końcu jak długo można rozciągać losy bohaterów, które spokojnie można byłoby opisać w trzech książkach, gdyby tylko darowano sobie dziwne, wymyślone jakby na siłę, komplikacje w życiu postaci.

POZOSTAĆ NA DŁUŻEJ Z BOHATERAMI I W DANYM MIEJSCU

Są historie, w których świat przedstawiony lub bohaterowie urzekają nas na tyle, że nie chcemy się z nimi tak szybko rozstawać. Chcemy dowiedzieć się o nich czegoś więcej, lepiej poznać ich losy. Pragniemy jeszcze przez chwilę poczuć klimat i specyfikę miejsca akcji wykreowanego przez autora. I to właśnie wielka zaleta serii. Szczególnie podobało mi się to w trylogii Starbound, którą niedawno polecałam na blogu. Każdy tom skupiał się wokół innych bohaterów, jednak uniwersum pozostało to samo i mogłam kilka razy poczuć ten niezwykły klimat nietypowych planet. Jednak nie zawsze tak jest. Czasami sięgamy po kolejną część serii, by rozczarować się, bo ten świat już tak nie zachwyca, bo tendencja spadkowa, bo bohaterowie jacyś mniej wyraziści. I chociaż z bólem serca, bo trylogię, o której zaraz wspomnę, bardzo lubię, ale w tym miejscu trzeba przywołać Delirium Lauren Oliver. Nie wiem, czy pamiętacie moje zachwyty nad pierwszym tomem, ale byłam zafascynowana światem, w którym miłość uznano za groźną chorobę. Szybko sięgnęłam po kolejne tomy, by poczuć mały zawód. Chociaż kolejne części nadal mi się podobały, to jednak miałam gdzieś z tyłu głowy myśl, że to nie jest już ta opowieść, którą tak uwielbiałam. Zwłaszcza, gdy poznałam zakończenie. I przez to przymierzam się już milion lat, do napisania jakiegoś podsumowania o serii. Może w końcu się uda.

PRZEDŁUŻONE NA SIŁĘ CZY MOŻE ŚCIŚNIĘTE NA SIŁĘ?

No właśnie, bo o tym również warto wspomnieć. Nie macie czasami poczucia, że niektóre serie spokojnie mogłyby się zmieścić w jednym tomie i wtedy zyskałyby na wartości? Bywają historie, które nie są aż tak rozbudowane, by kreować z tego trylogię, czy dłuższą serię, a jednak takie powstają. A później czytamy przez cały rozdział o tym, jak ktoś szedł, szedł, szedł i w końcu doszedł do domu, zjadł obiad i ubrał się w to i tamto, gdzie dopiero po 200 stronach coś się zaczyna dziać. Fascynujące. Zdarza się też, że dalsze losy obfitują w tak logiczne błędy i bardzo głupie zagrania, które wynikają już chyba z braku pomysłu autora na swój projekt, a my czytając tylko głęboko wzdychamy, wywracamy oczami i zastanawiamy się, czy już kolejne małżeństwa Foresterów z Mody na sukces nie były bardziej przemyślane.

Z drugiej jednak strony, bywają książki, które byłyby genialnymi seriami, gdyby tylko autorzy odpowiednio rozbudowali fabułę. Idealnym przykładem jest Tu i teraz Ann Brashares. Ta historia miała tak wielki potencjał, który świetnie pasował na trylogię, bądź chociaż duologię. A jednak został całkowicie zniszczony przez spłycenie najciekawszego wątku i zminimalizowanie jakichkolwiek opisów dotyczących tego, czyli ucieczki z dalekiej przyszłości w przeszłość, przez okropny wręcz wątek miłosny. I otrzymaliśmy bardzo słaby twór ze zmarnowanym potencjałem, ściśnięty na ledwie 240 stronach.

Co wygrywa w tej rundzie? Decyzję podejmijcie sami. ;-)

AŻ SIĘ PROSI, ŻEBY BYŁA KONTYNUACJA

Nie mieliście czasami tak, że czytaliście jakąś książkę i na końcu pozostawało jeszcze tak wiele pytań, zagadek, możliwości rozbudowania fabuły, że byliście zadziwieni, że autor postanowił już zakończyć daną historię? No właśnie, aż się prosi żeby taka kontynuacja powstała.

Jednak bywa też, że czytamy jakąś książkę i jesteśmy tak usatysfakcjonowani zakończeniem, że wręcz błagamy niebiosa, by autor pozostał przy tym jednym tomie i nie próbował na siłę rozciągać historii, w której brak już znaków zapytania i wszystkie wątki zostały doprowadzone do końca.

KLĄTWA DRUGIEGO TOMU

Ten element zdecydowanie łączy się z poprzednim akapitem. Czasami lepiej zakończyć opowieść na jednym tomie, bo rzadko się zdarza, że kolejne utrzymają poziom, bądź będą lepsze. Niestety, ale w większości przypadków serie dopada klątwa drugiego tomu i okropna tendencja spadkowa co do jakości i poziomu zainteresowania. A nic nie pozostawia takiego niesmaku, jak genialny pierwszy tom, któremu towarzyszy beznadziejna kontynuacja, po której zastanawiamy się, czy aby ktoś nam nie podmienił naszego ukochanego autora.

JEDNOTOMÓWEK ZE ŚWIECĄ SZUKAĆ?

Na koniec takie moje małe spostrzeżenie. Czy Wy również zauważyliście w ostatnich latach istne zatrzęsienie trylogii? Teraz niemal każdy pisze serie, a powieści samodzielne stały się naprawdę małym odsetkiem wśród wydawanych książek. Czy to nadal jest uwarunkowane pomysłem na historię, czy też może chęcią zysku? Obawiam się, że nigdy się nie dowiemy.

Co wolicie - jednotomówki, czy serie? I jakie elementy z tych, które tu opisałam, są dla Was ważne, a na które przymykacie oko?

Dajcie znać w komentarzach! ;-)

wszystkie gify pochodzą z Tumblra