O zakończeniach słów kilka, czyli czy naprawdę wolimy happy end?

Chociaż może nie wszyscy się zgodzą, ale zakończenie jest jednym z kluczowych elementów każdej książki czy filmu i to właśnie ono potrafi skrajnie zmienić naszą opinię na temat całej produkcji. Ile razy było tak, że świetna historia została zniszczona przez marne zakończenie, bądź w przeciętnej dostaliśmy taką petardę na koniec, która zdecydowanie nadała wszystkiemu rozpędu i przyćmiła wszelkie wady, jakie wcześniej nam przeszkadzały. Bywają też twory, które swoją popularność zawdzięczają właśnie końcowym scenom i gdyby były one inne - historia pewnie przeszłaby bez echa.

Przyjrzyjmy się więc dzisiaj specyfice zakończeń. Zapraszam do rozwinięcia!

CO Z TYM HAPPY ENDEM?

Niektóre historie wręcz proszą się o happy end. Bohaterowie tyle się nacierpieli, że w końcu należy im się trochę szczęścia. Jednak czasami to wszystko przybiera tak przesłodzoną formę, że cukier wychodzi nam już uszami, nosem, czymkolwiek. Bohaterowie schodzą się, nie szczędzą sobie sztucznie brzmiących zdrobnień i nagle tracą swój cały rezon i charakter, opętani przez lukrową miłość. Znacie to? No właśnie, ja niestety też. Jednak momentami mam wrażenie, że taki typ zakończeń jest nieco wymuszony przez czytelników, czy też widzów. Zdarza się, że kontynuacja jakiegoś filmu, serialu, czy też książki, powstaje przy naciskach fanów, którzy żądni są jakiegoś konkretnego scenariusza wydarzeń i autor im ulega, nawet jeśli nie do końca jest do tego przekonany. A potem mamy takie twory, w których bohaterowie narobili tyle głupot, że logika nie pozwala na dane zakończenie, ale fani chcieli - fani mają.

NIESZCZĘŚLIWE ZAKOŃCZENIA BARDZIEJ ZAPADAJĄ W PAMIĘĆ?

Spójrzmy na tytuły, które zyskały światową sławę i szybko stały się prawdziwymi bestsellerami. Gwiazd naszych wina, Zanim się pojawiłeś, Jesienna miłość (znana też jako Szkoła uczuć) - każdy zna przynajmniej jeden z tych tytułów. Miliony osób na całym świecie pokochały te książki, bądź zachwyciły się ekranizacjami. Jednak zastanówmy się - czy gdyby zmienić w tych historiach zakończenie na typowy happy end, byłyby one tak bardzo popularne? Czy to nie zakończenie czyni je wyjątkowymi? Chociaż przy takich zakończeniach pojawiają się pewne kontrowersje i głosy niezadowolenia, to sądzę, że napędza to jeszcze bardziej popularność danego tytułu. No i spójrzmy prawdzie w oczy - czy bardziej zapamiętamy to, ile łez wylaliśmy przy czytaniu, czy to, że wszystko dobrze się skończyło? Oraz czy nagłe ozdrowienia z nieuleczalnych chorób nie byłyby przesadzone i kompletnie nierealne? Możemy narzekać, jednak gdyby w niektórych takich przypadkach zmienić zakończenie danej produkcji, zabiłoby to cały klimat i fenomen powieści, czy też filmu.

SZTUKA ODPOWIEDNIEGO DOPROWADZENIA DO ZAKOŃCZENIA

Jakie by ono nie było - szczęśliwe, zaskakujące, czy też otwarte, liczy się też to, jak autor do niego doprowadzi. Oczywiście oczekujemy od twórców tego, by cała historia trzymała równie wysoki poziom, jednak często zdarzają się dysproporcje. Bywa, że cała historia jest nużąca, by nagle w ostatnim rozdziale ruszyć z kopyta i dać nam niezłą petardę, a my zastanawiamy się - "nie można było tak od początku?". I o ile takie sytuacje jesteśmy w stanie wybaczyć, to jednak przypadki odwrotne są absolutnie niewybaczalne. Powieść wciąga nas od początku, by rozczarować zakończeniem tak marnym, jakby autor pisał je na kolanie, totalnie nie mając pojęcia, co z tym swoim tworem już zrobić, żeby doprowadzić go do końca. Czasami jest również tak, że autor tak namąci w fabule, że oczekujemy konkretnego, rozbudowanego wyjaśnienia, a potem dostajemy ochłap w postaci kilku słów na odczepnego, które tak naprawdę niczego nie wyjaśniają lub robią to w bardzo suchy sposób.

CZY MAMY PROBLEM Z OTWARTYMI ZAKOŃCZENIAMI?

Osobiście bardzo lubię ten typ zakończeń, gdy mogę stworzyć w głowie własny ciąg dalszy losów bohaterów, podejmować za nich jakieś decyzje itd., jednak zauważyłam, że często stwarza on czytelnikom/widzom wiele problemów. Zdarza się, że dostaję maile z pytaniami, jak zrozumiałam zakończenie jakiejś historii i jak sądzę - co wydarzyło się dalej. Kiedyś ktoś zapytał mnie również, czy aby na pewno jego książka miała wszystkie strony, bo historia nagle się urwała i nie było wiadomo, jaką decyzję podjęła bohaterka. Niektórzy z nas zdecydowanie bardziej wolą, gdy mają zakończenie podane na tacy - gorsze bądź lepsze, jednak rozwiązujące wszystkie wątki i dające nam odpowiedzi, na które czekaliśmy tyle czasu. W końcu, skoro autor narobił nam tyle ciekawości, to niech teraz ją zaspokoi! ;-)

PRZEWIDYWALNE NIE ZAWSZE ZNACZY ZŁE?

Przyznam szczerze - gdy dana produkcja ma nieprzewidywalne zakończenie i twórcom uda się mnie zaskoczyć, zawsze dostaje ona wielkiego plusa. Bardzo lubię podejmować się wyzwania i rozwiązywać zagadki na bieżąco, wraz z biegiem wydarzeń, więc wszelkie niespodziewane zwroty akcji są dla mnie prawdziwą gratką. Jednak, czy przewidywalne historie są aż takie złe? Jak pewnie zdążyliście zauważyć, na blogu pojawiają się czasami teksty o książkach, czy też filmach, które są całkowicie przewidywalne i wcale nie odbiera im to uroku, bo coś zupełnie innego jest ich domeną. I jak w historiach polegających na pewnych zagadkach, niewiadomych itd. nieprzewidywalność jest kluczowym elementem, to jednak w przypadku obyczajówek, romansów czy też utworów bardziej refleksyjnych, niespodzianki nie są aż tak wymagane i zwracamy raczej uwagę na inne składniki.

Jak to jest z tymi zakończeniami? Jakie lubicie najbardziej? Czy happy end już się Wam przejadł, czy może wręcz przeciwnie? Dajcie znać w komentarzach! ;-)