Pusta noc - Paulina Hendel (Żniwiarz #1)

Tytuł: Pusta noc

Autor: Paulina Hendel

Seria: Żniwiarz #1

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Liczba stron: 432

Opis:

Mała wioska, zwykła dwudziestoletnia dziewczyna pracująca w księgarni rodziców. Tak jest na pierwszy rzut oka. Jednak Magda nie jest taka, jak inne dziewczyny. Jej wujek Feliks jest bowiem Żniwiarzem i potrafi poskromić martwce, bezkosty i inne okropne stworzenia. A ona od zawsze była tym zafascynowana i chciała towarzyszyć w nocnych polowaniach na potwory. Jednak tym razem dzieje się coś bardziej skomplikowanego. Osobliwych stworów jest coraz więcej. Żniwiarze są w niebezpieczeństwie. Magda również. Czy dziewczynie uda się rozwiązać tajemnicę i wyjść z tego bez szwanku?

Zapraszam do mrocznych klimatów Pustej nocy!

BOHATEROWIE

Główną bohaterką Pustej nocy jest bezsprzecznie Magda, jednak mamy tu też sporo innych istotnych postaci, które ciekawiły mnie nawet bardziej niż dwudziestolatka. Dziewczyna niestety należała do tych naiwnych i momentami denerwujących postaci, które pakowały się wszędzie tam, gdzie nie powinny. Wiadomo, napędzało to historię, ale niestety nie moją sympatię do niej. Zdecydowanie bardziej ciekawiły mnie postacie męskie. Feliks, jako tytułowy Żniwiarz był niezwykle intrygującą postacią, szczególnie ze względu na swoją "profesję". Miałam przy nim jakieś zgrzyty, zwłaszcza, gdy zbyt wolno kojarzył fakty, jednak i tak polubiłam tę postać. Moim faworytem zostaje jednak Mateusz - ten bohater był świetnie skonstruowany i autorka miała na niego genialny plan. Dodatkowo, dała nam malutki wątek miłosny, który nie rzucał się w oczy, ale potrafił nieco rozładować napięcie po scenach walk z potworami. No i plus za czarne charaktery - było na bogato, a każdy, kto trochę mnie zna wie, że lubię czytać o tych złych. Fakt, podejrzewałam od początku kilka elementów związanych z nimi, ale tym bardziej byłam zadowolona, że sprawa potoczyła się po mojej myśli.

KLIMAT

Przyznam, że z rezerwą podchodzę do książek, które mają mieć mroczny klimat, jakieś strachy, potwory i umarlaki. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta - nie lubię się bać. Jednak Żniwiarzowi postanowiłam dać szansę i nie zawiodłam się. Nie było momentów potężnej grozy, bym bała się później każdego cienia na ścianie (i całe szczęście!), jednak mroczny klimat nie zawiódł - był wyczuwalny przez cały czas. Spora w tym zasługa czarnych charakterów - kiedy wiesz, że zło może czaić się z każdej strony, od razu bardziej angażujesz się w historię. Wciągnęłam się i z niechęcią przerywałam czytanie, gdy musiałam odejść od książki. A to zdecydowanie spora zaleta.

FINAŁ - LUBIĘ TO!

Uwielbiam plot twisty, zwłaszcza, jeśli autor idzie tam na całość. Tutaj właśnie taki zwrot akcji dostaliśmy, chociaż nie ukrywam, że domyśliłam się częściowo go już koło 1/3 książki. Nie przeszkadzało mi to jednak ani trochę, bo do samego końca nie było wiadomo, czy moje przypuszczenia się potwierdzą, a i rozwiązanie, które wybrała autorka było najlepszym, jakie można było czytelnikowi zaserwować. Intrygujące ukazanie czarnego charakteru, pełen akcji finał i dla równowagi spokojniejszy, ale budzący ciekawość epilog. To zdecydowanie mi się podobało! Mam tylko jeden mały minus, a mianowicie - pewien wykład i tłumaczenie swoich czynów bohaterowi w kluczowym momencie zakończenia, jakby był czas na herbatkę i ploteczki. To psuło mi nieco radość z poznawania tej historii, jednak ostatecznie i tak jestem z finału zadowolona. Ciekawi mnie, jak ostatnie wydarzenia zostaną wykorzystane w drugim tomie, bo potencjał jest spory.

OD STRONY TECHNICZNEJ SŁÓW KILKA

Pusta noc podzielona jest na czternaście obszernych rozdziałów (plus na końcu jeszcze krótki epilog), w ramach których trzecioosobowy narrator lawiruje między kilkoma postaciami  i miejscami akcji. Bardzo podobało mi się to, że śledziliśmy poczynania nie tylko Magdy i Feliksa, ale także innych postaci, które czasami mniej, czasami bardziej ważne, ale wnosiły wiele do historii i gdyby obecny był pierwszoosobowy narrator, to nie mielibyśmy okazji do poznania wielu interesujących wątków i wydarzeń, które krok po kroku otwierały przed nami całą tajemnicę i pozwalały nam tworzyć domysły, jeszcze zanim główni bohaterowie wpadną na odpowiedni trop. Świetnym rozwiązaniem było utrzymywanie napięcia i klimatu poprzez budzenie poczucia, że podglądamy niektóre zdarzenia gdzieś z ukrycia. Było tak głównie przy fragmentach dotyczących postaci, które pojawiły się zaledwie kilka razy, ale dane momenty były kluczowe do pełnego zrozumienia historii. Lubię takie zabiegi, więc tym bardziej autorce należy się plus, że tak zgrabnie je wykorzystała. Za co przyznam kolejny? Zdecydowanie za styl pisania, bo był przyjemny i czytało się bez zgrzytów. Jedyne, co czasami dawało mi się we znaki, to długość rozdziałów - mogły być nieco krótsze, bo przy czytaniu na "kilka razy" ciężko było trafić na koniec rozdziału, by spokojnie włożyć zakładkę, bez wracania ciągle myślami do tego, co dzieje się w historii.

PODSUMOWUJĄC

Pusta noc to bardzo ciekawe rozpoczęcie serii, podejmujące niebanalny pomysł na świat Żniwiarzy żyjących pośród zwykłych ludzi i ratujących ich przed niebezpiecznymi potępieńcami. Autorka w zgrabny sposób połączyła swoją ogromną wyobraźnię ze starodawnymi, ludowymi wierzeniami i powstała z tego wciągająca historia, która zafascynuje wszystkich miłośników mrocznych klimatów w młodzieżowym wydaniu. A okładkowe sroki także znajdą coś dla siebie, gdyż oprawa pierwszego tomu Żniwiarza to prawdziwe cudeńko, co zresztą możecie zobaczyć na zdjęciach. I chociaż nie obyło się bez wad, to powieść ma sporo mocnych stron, z narracją i ogólnym zamysłem na czele, które dzielnie jej bronią i przeważają o tym, że czytało mi się bardzo dobrze i jestem z lektury zadowolona. Polecam!

Znacie już Pustą noc? A może czekacie na drugi tom, który ma premierę już 27 września i wtedy pochłoniecie je na raz?

Dajcie znać w komentarzach! ;-)

Za możliwość przeczytania dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona! ;-)