Chemia naszych serc - Krystal Sutherland

Tytuł: Chemia naszych serc

Tytuł oryginalny: Our chemical hearts

Autor: Krystal Sutherland

Wydawnictwo: Dolnośląskie

Liczba stron: 256

Opis wydawnictwa:

Henry Page nigdy nie był zakochany. Jako beznadziejny romantyk, wyobraża sobie to słynne kołatanie serca, miłość w stylu „nie mogę jeść, nie mogę spać” i ma nadzieję na właśnie taki obrót wydarzeń – mimo że jeszcze żadna z tych rzeczy mu się nie przytrafiła. Zamiast tego był szczęśliwy skupiając się na swoich ocenach, dostaniu się do college’u z Ligi Ivy i w końcu na zostaniu redaktorem szkolnej gazetki. Ale wtedy, do jego klasy weszła Grace Town i Henry już wiedział, że od tego momentu wszystko zacznie wyglądać inaczej.
Grace zdecydowanie nie jest typem wymarzonej dziewczyny Henry’ego – chodzi z laską, nosi męskie, za duże ciuchy i wygląda tak, jakby rzadko widywała się z prysznicem. Ale kiedy Grace i Henry zostają wybrani, aby razem pracować nad szkolną gazetką, chłopak z dnia na dzień czuje się coraz bardziej zauroczony. To oczywiste, że Grace coś się kiedyś przytrafiło, ale to sprawia, że dla Henry’ego jest jeszcze piękniejsza. Nie chce niczego więcej niż pomóc się jej poskładać na nowo.

Zapraszam na pięć powodów, dla których warto przeczytać Chemię naszych serc!

BOHATEROWIE

Po raz pierwszy od dawna trafiłam na książkę, w której polubiłam wszystkich bohaterów. Nawet, jeśli często było im daleko do ideału. Krystal Sutherland z niezwykłą zręcznością wykreowała postacie z krwi i kości, bez śladów papierowości czy jakiejkolwiek sztuczności. One naprawdę żyją na kartach powieści, a ja żyłam wraz z nimi, śmiejąc się z ich żartów i wzruszając, gdy im było ciężko. Henry Page, nasz główny bohater i narrator w jednym, był cudnym nerdem, który odkrywał uroki, ale i cienie pierwszej miłości, marząc o takim uczuciu, jakie połączyło jego rodziców. Swoją drogą, byli oni niezwykle jaskrawymi i niejednoznacznymi postaciami. Do pakietu dorzucić pozostało tylko jego siostrę Sadie, o której szkolnych wyczynach nadal krążyły legendy. Warto też wspomnieć o Loli i Murray'u, bo to zdecydowanie przyjaciele, jakich chcielibyście mieć. I na koniec Grace Town - nasza jedna wielka tajemnica. Podobało mi się to, jak autorka ją wykreowała. Była taka... prawdziwa. I chociaż teraz może to zabrzmieć dziwnie, to jednak po przeczytaniu Chemii naszych serc, myślę, że zrozumiecie, o co mi chodziło.

HUMOR

W książce nie brakuje zabawnych dialogów i sytuacji. Relacje Henry-rodzice oraz Henry-przyjaciele, często pełne były zdrowego i co najważniejsze - nieprzesadzonego humoru. Lektura dostarczyła mi sporo uśmiechu, nie bagatelizując jednak poważniejszych spraw, które przewijały się w treści. Sądzę, że autorka świetnie wypośrodkowała klimat tej powieści, nadając jej słodko-gorzki charakter. I przyznam, że uważam to za wielką zaletę Chemii naszych serc, gdyż właśnie dzięki tej mieszance humoru i smutniejszych momentów tak dobrze mi się tę książkę czytało.

WZRUSZENIA 

No właśnie, wspomniałam o wzruszeniach, bo i takie uczucia towarzyszyły mi w trakcie lektury. Już po przeczytaniu opisu (który swoją drogą idealnie odzwierciedla fabułę i czuję, że nie ma potrzeby dodawać tu czegoś więcej, bo reszta byłaby już spoilerem) czułam, że takowe się pojawią. Bo czy nie wydaje się Wam, że w tym opisie czai się jakaś tragedia, która ma nas na koniec sponiewierać? I przyznam, że obawiałam się tu schematu, co do tego, co przytrafiło się Grace i w pewnym sensie jakiś schemat się pojawił, jednak autorka potraktowała go jak modelinę i nadała mu swój własny kształt, przez co jakakolwiek powtarzalność, jeśli już się w małym stopniu pojawiła, nie zwracała zbyt wielkiej uwagi, bo to, jak cała sytuacja wpłynęła na Grace, było zdecydowanie ważniejsze. Sutherland pokazała mi swoją własną wizję smutku - taką, jakiej chyba jeszcze w literaturze nie spotkałam i doceniam, że pokusiła się właśnie o poruszenie takiego tematu, bo zrobiła to naprawdę z wyczuciem.

MIŁOŚĆ

Nie będę ukrywała, że ta historia w dużej mierze jest o miłości. O różnych jej rodzajach - o tej pierwszej, o tej, która przeminęła, lub dopiero przeminie i tej, która gdzieś zniknęła z biegiem lat. I chociaż na początku zaskoczyło mnie podejście autorki ogólnie do miłości i to, w jaki sposób ją wytłumaczyła, posługując się do tego postacią Sadie, to przyznam, że coś w tych jej słowach jest. Nie chcę jednak przytaczać tutaj tej myśli, bo ogromną przyjemność sprawiło mi poznawanie jej na kartach powieści i nie chcę i Wam tego odbierać, więc dodam tylko, że ma ona powiązanie z tytułem powieści. Co się zaś tyczy uczucia rodzącego się między Henrym i Grace, bo to ono jest głównym wątkiem tej historii - było w pewien sposób urocze (ale bez obawy o cukrzycę), ale i smutne, ze względu na całą otoczkę, jaka pojawiła się wokół. I niezwykle podobało mi się to, jak autorka poprowadziła ten wątek, ale również to, w jaki sposób doprowadziła do zakończenia powieści. Wybrała nieco ryzykowne wyjście, bo pewnie nie wszyscy będą z niego zadowoleni, jednak ja jestem nim w pełni usatysfakcjonowana.

TO COŚ WIĘCEJ NIŻ ZWYKŁA MŁODZIEŻÓWKA

Wiem, że tym stwierdzeniem mogę niektórych zadziwić, bo debiutancka powieść Krystal Sutherland to jednak historia o miłości i przeżyciach siedemnastolatków, ale zdecydowanie uważam, że nie powinno się jej zamykać w kręgu lektur ściśle dla młodzieży, bo porusza także sprawy, które trafią również do nieco doroślejszego odbiorcy. To piękna historia o uczuciach, stracie i odkupieniu, obleczona w lekką i przyjemną formę opowiastki o nastolatkach tworzących szkolną gazetkę i przeżywających pierwsze miłostki. Pokazuje trudy radzenia sobie w życiu, kiedy myślimy, że to już koniec i nic dobrego nie może nas spotkać. Wskazuje, że nie każda miłość, która wydaje nam się piękna, jest taka naprawdę oraz że nad statusem bratnich dusz trzeba cały czas pracować, by nie spocząć na laurach. A przede wszystkim uczy, że trzeba sobie przebaczyć, by ruszyć dalej.

PODSUMOWUJĄC

Będę z Wami szczera - nie spodziewałam się, że Chemia naszych serc aż tak mnie zachwyci. Myślałam, że będzie to raczej lekka książka na poprawę humoru, a jednak było to coś więcej. Śmiałam się i wzruszałam, chociaż ostatecznego potoku łez się nie doczekałam. Przepadłam, zagłębiając się w losy bohaterów i odkrywając z każdą stroną ich tajemnice i uczucia. Co najważniejsze, wyniosłam też z tej lektury jakąś lekcję i skłoniła mnie ona do pewnych przemyśleń. Jestem absolutnie pod jej urokiem i serdecznie Wam ją polecam, czekając jednocześnie na więcej informacji dotyczących ekranizacji oraz kolejnej powieści autorki.

Znacie już Chemię naszych serc? A może dopiero teraz dacie się skusić na lekturę?
Dajcie znać w komentarzach!

Za możliwość przeczytania dziękuję Wydawnictwu Dolnośląskiemu! ;-)